Het corona-virus heeft ons alweer enkele weken in de greep. De impact van het virus is groot; niet alleen voor zieke mensen en medische personeel. Iedereen heeft ermee te maken.

In ons werk merken wij dat uiteraard ook. Wij worden gedwongen op een andere wijze te werken, evenals onze netwerkpartners. Maar vooral ook onze gezinnen! Zij moeten hun leven aanpassen, krijgen extra taken (denk aan het begeleiden van hun kinderen bij schoolwerk) en worden voor heel wat nieuwe uitdagingen gesteld.

Sommige gezinnen komen daarbij relatief weinig problemen tegen. De rust die er door de maatregelen ontstaat, doet hen zelfs goed.

Andere gezinnen moeten hard werken om een weg te vinden bij de uitdagingen die bij deze periode horen. Hun creativiteit en oplossingsgerichte vaardigheden worden flink op de proef gesteld. Er zijn helaas ook gezinnen waarbij de problemen te groot worden, ouders ze niet het hoofd kunnen bieden. Voor die gezinnen wordt extra zorg/hulp geregeld.

In het ‘Inkijkje’, 30-03-2020, hebben we een globaal beeld geschetst van de reacties die wij vanuit de gezinnen kregen; een eerste blik. In dit ‘Doorkijkje’ belichten we één van de gezinnen. Het is een willekeurig gezin.

Familie Jansen: John, Marian, Loes en Bart.

hange speeltuin

De familie Jansen bestaat uit vader John (43 jr), moeder Marian (40 jr) en hun 2 kinderen: Loes (9 jr) en Bart (6 jr). Marian heeft in haar jeugd traumatische ervaringen meegemaakt, waardoor zij psychische klachten heeft ontwikkeld. Marian heeft daarvoor klinische behandeling gehad. Deze behandeling werd in februari 2020 succesvol afgerond, waarna haar een poliklinische behandeltraject werd geadviseerd. Dit poliklinische behandeltraject had de volgende doelen:

Marian zou leren:

hoe zij goed voor zichzelf kan blijven zorgen,
hoe zij terugval vroegtijdig kan signaleren en hoe zij daarop kan anticiperen,
hoe zij haar rol als partner en moeder van 2 kinderen weer kan hervatten,
wat haar mogelijkheden m.b.t. werk kunnen zijn.

Marian werkte voorheen in de zorg, zou daar graag naar terug willen, maar aan de haalbaarheid daarvan wordt sterk getwijfeld (zowel door Marian zelf als door haar bedrijfsarts). Bij het zorgen voor anderen gaat Marian namelijk gemakkelijk aan zichzelf voorbij, met alle gevolgen van dien.

Voorafgaand aan de corona-crisis werkten we aan extra ondersteuning voor dit gezin. Dit was hard nodig, daar het gezin al een zware tijd achter de rug had, wat zijn sporen had nagelaten. Bovendien zit er nog een zware tijd aan te komen, voor vader; doordat hij meer moet gaan werken, voor moeder; doordat zij haar intensieve ambulante behandeling gaat opstarten en dit moet gaan combineren met de thuissituatie, en voor de kinderen; doordat zij voelen dat hij ouders zwaar belast zijn.

Om te kijken waar ouders die extra ondersteuning kunnen halen hadden we hun netwerk in kaart gebracht en daarbij aangegeven wie welke rol heeft. Bovendien hebben we een netwerkberaad gehouden, om de steun vanuit het netwerk te bestendigen en samen te onderzoeken welke aanvullende mogelijkheden er nog zijn.

Er kwam een verrassend aanbod, uit onverwachte hoek: de moeder van het vriendinnetje van Loes bood zich aan als gastgezin. Er werden concrete afspraken gemaakt, over de dagen/tijden dat Loes en Bart bij hen zouden komen; soms een dagdeel, soms 24u, soms één van de kinderen, soms beiden tegelijk.

John en Marian voelden dat ze lucht kregen, konden eindelijk weer nadenken over tijd voor zichzelf en tijd voor elkaar, ook al was het maar heel even of was het alleen voor de broodnodige rust/slaap.

En toen kwam het corona-virus en de bijbehorende maatregelen.

Het gastgezin trok zich terug. Dit is begrijpelijk, maar voor John en Marian een flinke tegenvaller. Door het corona-virus gaan de kinderen niet naar school, volgen ze thuisonderwijs. Hierbij hebben zij de hulp/sturing van hun moeder hard nodig. Marian besluit haar behandeling stop te zetten, ze wil zich richten op haar kinderen, op wat zij nu nodig hebben. Dit besluit geeft haar rust. Deze rust doet haar zelf, maar zeker ook haar kinderen en haar man, goed.

Een week later bellen we Marian weer. Ze vertelt hoe ze structuur in de dagen brengt, de opvoeding vorm geeft en ondertussen ook tijd voor zichzelf probeert te nemen. Aan haar stem is te horen dat ze het moeilijk heeft. Wanneer dat benoemd word, is moeder verdrietig.

We maken samen een weekplanning, met ingebouwde rustmomenten, waarover ze duidelijk communiceert met de kinderen (met picto’s). Dit geeft Marian weer hoop en vertrouwen. Ze gaat ermee aan de slag.

Later horen we van Marian dat de weekplanning hen helpt; het geeft rust en structuur. Marian vertelt me dan ook over Bart, die de nieuwe situatie moeilijk kan bevatten. Tijdens de opname van Marian had hij al regelmatig slaapproblemen, deze zijn nu terug gekomen. Hierdoor hebben Marian en John gebroken nachten. Dit doet hun draagkracht geen goed, terwijl er juist nu veel van hen gevraagd wordt. Al pratend komen we tot het voorstel dat John en Marian om de beurt de “nachtdienst” hebben. Dit betekent dat één van hen op zolder slaapt, daar een ongestoorde nacht kan hebben. De ander slaapt op hun eigen slaapkamer, komt in actie als Bart problemen heeft en laat Bart zo nodig bij hem/haar in bed. Voor dit laatste hebben ouders een grote stap moeten zetten, zij hebben dit (kind in eigen bed) namelijk jarenlang veroordeeld, vinden/vonden het pedagogisch geen goed plan. Maar, ouders zien nu ook dat er geen andere keus is en zijn bereid te onderzoeken of dit werkt.

Wanneer we een week later weer bellen, hoor ik dat bovenstaand plan werkt. De nachten verlopen hierdoor rustiger, wat een ieder goed doet. Het blijkt dan heel moeilijk te zijn om Bart aan zijn schoolwerk te krijgen en houden. Hij probeert zijn moeder op allerlei manieren uit, gaat daarbij zo ver dat ook Loes er last van heeft en Marian soms tot wanhoop gedreven wordt.

In overleg met school bespreken we de optie van de tijdelijke noodopvang (aanbod vanuit scholen, kinderopvang en gemeente, voor de periode van de corona-crisis, voor kinderen in kwetsbare posities). Dit betekent dat Bart 2 dagen per week naar school gaat, daar zijn schoolwerk maakt, waardoor Marian zich kan richten op Loes en haar schoolwerk. Dit geeft veel rust. Marian en John waren aanvankelijk bang dat Bart dit zou oppakken als straf, maar Bart gaat graag, doet het daar goed en komt vrolijk thuis. De nachten gaan sindsdien ook weer beter.